การสอนเด็กพม่า ผู้ใหญ่พม่า และทหารหรือตำรวจก็ไม่รู้ของพม่าขอให้อ่านในบทความ “ประเทศเมียนม่าร์” ที่อยู่ในหัวข้อ “ผมสอนวิชาธรรมกาย”
พวกเราเดินทางกลับเมื่อวันที่ 15 กรกฎาคม 2552
ขอให้ดูภาพ
ไปพม่าหนนี้ ไม่รู้เป็นอย่างไร ขาไปที่นั่งของผม ผมนั่งคนเดียวซึ่งถ้านั่งกันเต็มก็ต้องนั่ง 3 คน ขากลับผมก็นั่งคนเดียว แถวอื่นๆ นั่งเต็ม 3 คนทั้งนั้น
ตอนนั้น จะเริ่มเข้าเขตประเทศไทยแล้ว ผมสังเกตเห็นว่า มีรุ้งกินน้ำลอยรองรับเครื่องบินมา ที่ผมสังเกตเห็นรุ้งกินน้ำนั้น มีสาเหตุมาจาก “ความเสียวในจินตนาการ” ของผม
ผมขึ้นเครื่องบินมาเกือบๆ 10 ครั้ง ผมก็ยังไม่หายเสียว แล้วผมชอบคิดว่า “ถ้าเครื่องบินมันเกิดอะไรขึ้น แล้วผมโดดออกมาจากเครื่องบิน ระหว่างนั้นผมจะทำอะไรดี”
เครื่องบินบินสูงจากพื้นโลกประมาณ 10 กิโลเมตร คุณลองคิดดู ถ้าเราล่วงลงมา มันต้องใช้เวลาหลายนาทีเหมือนกัน ก่อนจะตาย ตอนนั้นเราจะทำอะไรดี
จะบินร่อนไปให้เหมือนนกก่อนตาย หรือจะหลับหูหลับตาร้องตะโกนอย่างเดียว หรือไหนๆ ก็ไหนแล้ว ลองนั่งสมาธิตอนล่วงลงมาก่อนตายจะดีไหม
ดังนั้น ผมจึงชอบมองออกไปทางปีกเครื่องบินอยู่เป็นประจำว่า ปีกเครื่องบินลำนี้ มันยังทำหน้าที่อยู่ดีหรือเปล่า หรือจะรีบหนีไปที่อื่น
จากการวิตกจริตแบบนั้นแบบเลิกไม่ได้ ผมจึงเห็นรุ้งกินน้ำตามรูปที่ผมให้ดูไปข้างต้น ผมดูอยู่ตั้งนาน ถึงนึกได้ว่า “รุ้งกินน้ำนี้แปลก”
ผมดูไป คิดไป รุ้งกินน้ำธรรมดาต้องโค้งที่ขอบฟ้า ทำไมรุ้งกินน้ำนี้ อยู่ในแนวระนาบ และลอยตามเครื่องบินมาด้วย
ผมก็เลยบอกวิทยากรท่านอื่นๆ ท่านก็เลยถ่ายรูปไว้ได้
กลับมาแล้ว เมื่อถึงวันประชุม ผมก็นำรูปนี้ไปถามลุงว่า “จักรพรรดิทำหรือ” ที่ผมถามอย่างนี้ก็เพราะว่า จักรพรรดิของผมนั้น ท่านแสดงฤทธิ์บ่อยๆ ผมก็นึกว่าท่านแสดงฤทธิ์อีก
คุณลุงบอกว่า “ไม่ใช่จักรพรรดิเป็นคนทำ เทวดาเป็นผู้ทำ”
โดยสรุปก็คือ เทวดายินดีต้อนรับคณะวิทยากรกลับประเทศ “ถ้าไม่ทำแบบนี้ ด็อกเตอร์มนัสก็ไม่รู้” คุณลุงพูดอย่างนี้
ปัจจุบันนี้ ผมเลยกลายเป็นคนที่สื่อสารกับเทวดารู้เรื่อง ผมไปสอนที่ไหนก็ตาม ฝนไม่เคยตก
ขนาดตั้งเค้าจะตกไม่ตกแหล่อยู่แล้ว ผมจะบอกกับเทวดาว่า “ถ้าตกมาตอนนี้ สอนไม่ได้ ผมไม่บอกให้ต้นปราบให้บารมีนะ”
เท่านั้นแหละ เมฆหายไปเรียบ พอสอนเสร็จแล้ว ผมก็จะบอกว่า “ตอนนี้ตกได้แล้ว เลิกสอนแล้ว” สักพักฝนก็จะตก เทวดาที่ทำหน้าที่ให้ฝนตก คือ อากาศเทวดา
ที่กล่าวไปทั้งหมดข้างต้นมีพยานบุคคลยืนยันมากมาย ทั้งวิทยากรและผู้จัดทำโครงการ และผู้ที่เข้ามาร่วมอบรมปฏิบัติธรรมกับพวกเรา...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น