ยิงไม่เข้า ฟันไม่ออก

วันนี้ ไปอ่านพบข่าว "สองหนุ่มใหญ่นครศรีฯคล้องหลวงปู่ทวด ถูกอริดักถล่มยิงไม่ระคายผิว" โดย ASTVผู้จัดการออนไลน์ (1 พฤศจิกายน 2557 17:36 น.) ผมเห็นว่าน่าสนใจดี และผมก็มีประสบการณ์ตรงเกี่ยวกับเรื่องนี้ จึงเอามาเผยแพร่ให้รู้กันโดยทั่วไป

เนื้อหาข่าวก็เป็นดังนี้  ส่วนภาพข่าวก็ดูด้านบนเลย

นครศรีธรรมราช - หนังเหนียวของแท้ลูกซอง 9 มม.ไม่ระคายผิว 2 หนุ่มหลังถูกลอบยิงถล่ม หัวปูด ผิวหนังช้ำตำรวจอึ้งถามหาของดีวุ่นพบห้อยหลวงปู่ทวด วันนี้ (1 พ.ย.) ผู้สื่อข่าวรายงานว่าที่ จ.นครศรีธรรมราช ได้เกิดเหตุคนร้ายลอบยิง 2 หนุ่มใหญ่ชาวอำเภอร่อนพิบูลย์ แต่ปรากฏว่ากระสุนไม่สามารถเจาะเข้าไปในผิวหนังได้อย่างมหัศจรรย์ โดยการนี้ได้เกิดขึ้นเมื่อช่วงดึกที่ผ่านมา ร.ต.ท.นิยม สงค์ทิพย์ พนักงานสอบสวนเวร สภ.ร่อนพิบูลย์ จ.นครศรีธรรมราช รับแจ้งเหตุคนร้ายใช้อาวุธปืนยิงถล่มที่หน้าบ้านเลขที่ 100 ม.4 ต.ควนเกย อ.ร่อนพิบูลย์ หลังจากนั้นจึงพร้อมด้วยเจ้าหน้าที่มูลนิธิประชาร่วมใจ เจ้าหน้าที่ชุดสืบสวน เข้าทำการตรวจสอบที่เกิดเหตุ ในที่เกิดเหตุพบชายฉกรรจ์ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย 2 ราย ใกล้กันพบรถจักรยานยนต์ล้มคว่ำมีรอยถูกกระสุนปืนทะลุหลายนัด บนพื้นดินมีปลอกกระสุนปืนลูกซอง ปืน 9 มม.กระจายเกลื่อน ส่วนผู้บาดเจ็บเจ้าหน้าที่บาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ตรวจสอบบาดแผล มีแผลถลอกและปูดบวมแดงเนื่องจากโดนกระสุนปืนแต่ไม่สามารถระคายผิวได้มากกว่านี้ รายแรกคือนายสมชาย จุลภักค์ อายุ 38 ปี อยู่ ม.4 ต.ควนเกย อ.ร่อนพิบูลย์ จ.นครศรีธรรมราช มีร่องรอยโดนยิงบริเวณต้นขาด้านขวาและชายโครงด้านซ้ายและริมฝีปากบน มีแผลปูดบวมแดง อีกรายคือนายประพันธ์ คงแก้ว อายุ 45 ปี บ้านเลขที่ 100 ม.4 ต.ควนเกย อ.ร่อนพิบูลย์ จ.นครศรีธรรมราช โคนยิงบริเวณแขนด้านขวาและศีรษะ มีแผลถลอกและปูดบวมแดง หลายคนพยายามสอบถามหาของขลังที่ติดตัวพบว่าทั้งคู่ได้ห้อยหลวงปู่ทวด ไว้เท่านั้น เจ้าหน้าที่รวบรวมข้อมูลได้ความว่าก่อนเกิดเหตุทั้งคู่ได้กลับมาจากทำธุระ โดยมีนายสมชายเป็นผู้ขับขี่รถจักรยานยนต์ มีนายประพันธ์ซ้อนท้ายให้มาส่งที่บ้าน เมื่อมาถึงที่เกิดเหตุได้มีคนร้ายดักรออยู่แล้วได้ใช้อาวุธปืนลูกซองยิงเข้าใส่จนทั้งคู่กระเด็นตกจากรถ ก่อนที่คนร้ายอีกคนจะเข้ามาใช้อาวุธปืนขนาด 9 มม.ยิงซ้ำอีกหลายนัดขณะที่ทั้งคู่ได้แน่นิ่งแกล้งทำเป็นตาย เมื่อคนร้ายเห็นเช่นนั้นจึงหลบหนีไปก่อนที่ทั้งคู่จะแจ้งเจ้าหน้าที่เข้าตรวจสอบที่เกิดเหตุ โดยเจ้าหน้าที่ได้เชิญตัวไปสอบสวนหาสาเหตุแล้ว พบว่าอยู่ระหว่างมีเรื่องขัดแย้งกับคู่อริรายหนึ่งอย่างรุนแรง

ถ้าว่ากันตามข่าว 2 คนนี้ก็หนังเหนียวจริง เพราะ คนต้องการมาฆ่าจริงๆ  ขนาดรถจักรยานยนต์ยังโดนยิงเข้า  แต่คนบาดเจ็บแค่นั้น

แต่พาดหัวข่าวที่ว่า "สองหนุ่มใหญ่นครศรีฯคล้องหลวงปู่ทวด ถูกอริดักถล่มยิง ไม่ระคายผิว"  ตรง สำนวนที่ว่า “ไม่ระคายผิว” นั้น มันเป็นแค่สำนวนนะครับ เพราะ ผิวไม่เพียงระคายเท่านั้น แต่มันโคตรเจ็บด้วย

คนโดนจริงๆ มันถึงจะรู้ว่า มันเจ็บอย่างไร

ที่กล้าพูดไปอย่างนั้น เพราะ ตัวผมเองเคยโดนแทงด้วยมีด แต่ไม่เข้ามาแล้ว  ขนาดมีดไม่เข้านั้น ตรงที่ถูกแทงมันเจ็บนะครับ

ต้องนอนตะแคงอีกด้านหนึ่งไปนานเหมือนกัน

เรื่องของเรื่องที่ถูกแทงก็คือ เอาตัวไปบังหลังให้เพื่อนชื่อปิยะ ทำบุญ  ไอ้ปิคนนี้ ผมเคยเขียนถึงมันมาก่อนครั้งหนึ่งในบทความ "คนขวางผี"  เรื่องของเรื่องก็คือ ผมเห็นผีเดินมา ผมก็นึกว่าเป็นไอ้ปิ เลยไปยืนขวางมันไว้ 

อย่างไรก็ดี ตอนนี้ ไอ้ปิมันก็หลายเป็นผีไปจริงๆ แล้ว คือ มันตายไปได้ ปีสองปีแล้ว  ยังไม่ได้ไปช่วยมันเลย

จะว่าไป ประวัติผมนี่ เอาไปสร้างเป็นหนังได้เหมือนกัน

สถานที่เกิดเหตุนี้ เราเรียกกันว่า "ในคลอง"  ตลาดบรมธาตุที่ผมอยู่นั้น เขาเรียกกันว่า "ปากคลอง"  เพราะ แม่น้ำน้อยเริ่มจากตรงนั้น  มันจึงเป็นปากคลองของคนที่อยู่ในคลอง

 เพื่อนกันรู้ว่า เขามีงานบวชกันที่ "ในคลอง"  ก็มาลากเอาผมไปด้วย  คำว่า “ในคลอง"  นั้น เป็นภาษาของคนที่หมู่บ้านผมเรียกกัน  แต่จริงแล้ว เป็นแม่น้ำน้อยนะครับ

ในงานนั้นคุณธงชัย หงส์สวัสดิ์ ชื่อเล่นคือ ไอ้อิ๊ดไปด้วย  โดยปกติผมไม่ค่อยได้ไปงานอย่างนั้น  ด้วยเหตุผล ดังนี้

หนึ่ง-มันไกล ต้องเดินไปนาน  สอง-เขาไม่ได้เชิญ  สาม-แม่ผมเป็นคนมีชื่อเสียง คนรู้จักมาก (กลัวคนไปฟ้องแม่ ทำนองนั้น)

ที่ว่าแม่ผมมีชื่อเสียงนั้น ก็เพราะ แม่เป็นแม่ค้า ขายของในตลาด ไม่ใช่เป็นคนรวย หรือคนมีอิทธิพล

คุณธงชัย หงส์สวัสดิ์ หรือ ไอ้อิ๊ดนี่ เขามีญาติเป็นนักเลงอยู่ที่วัดงิ้ว   วันนั้นพวกนักเลงวัดงิ้วไปกันเยอะเหมือนกัน  มีลูกพี่ลูกน้องกับไอ้อิ๊ดไปด้วย

กลุ่มที่เข้ามาแทงไอ้ปิ ก็คือ กลุ่มของลูกพี่ลูกน้องของไอ้อิ๊ดนี่แหละ

ตามที่เขียนบอกไปหลายบล็อกแล้วว่า ผมเองเป็นวัยรุ่นที่หน้าตาดีมาก นิสัยก็ค่อนข้างดี ยิ้มง่าย ไม่ค่อยไปหาเรื่องกับใคร  ส่วนใหญ่ก็ไม่มีใครมาหาเรื่องกับผม

ผมจึงไม่ค่อยมีศัตรูเท่าไหร่  แต่วันนั้น ขณะที่รำวงไปด้วย  ผมเห็นว่า "ไอ้ปิ" หรือคุณปิยะ ทำบุญนี่ ไปทะเลาะกับกลุ่มของของลูกพี่ลูกน้องของไอ้อิ๊ด

ทะเลาะแล้วก็เริ่มชกต่อยกัน  ผมยืนยันว่า มันไม่ได้ชกอะไรกับผมนะ  ผมเห็นว่า มีคนหนึ่งกำลังจะใช้มีดแทงไอ้ปิข้างหลัง

ผมอยู่ใกล้พอสมควร จึงโดดไปเอาหลังบังให้ไอ้ปิ  ก็โดนแทงเข้าอย่างแรง

มันโคตรเจ็บเลย ขนาดเมาหน่อยๆ  ผมก็ต้องหลบออกไปข้างๆ ก็ในมือไม่มีอาวุธอะไรเลย เป็นพวกจิ๊กโก๋มือเปล่า ว่าอย่างนั้นเถอะ

ปรากฏว่า ไอ้ปิโดนแทงเข้า 1 แผล

สำหรับผมนั้น กลับมาหมู่บ้านให้หมอดู  หมอล้ำบอกว่า "ถ้าเข้าตายแน่"  เพราะ จะโดนหัวใจพอดี  ความจริงหมอล้ำนี่ ไม่ได้เป็นแพทย์หรอก ท่านเป็นอนามัย  แต่เราก็เรียกกันอย่างนั้น

เสื้อแอร์โร่ตัวเก่งของผมเป็นรูนิดเดียว แต่แผลที่หลังเป็นรอยครูดยาวเลย  รอยครูดนี้ ยังอยู่มาอีกหลายปี  เดี๋ยวนี้มองไม่เห็นแล้ว

คนอ่านบางคน อาจจะนึกว่า "พวกผมแก้แค้นกันอย่างไร" เรื่องของเรื่องก็คือ "ไม่มีการแก้แค้นอะไรกัน"  เพราะ มันเป็นญาติของไอ้อิ๊ดคนหนึ่ง

ต่อมาอีกไม่นาน ผมก็เห็นไอ้ปิมันก็คืนดีกับไอ้พวกนั้น

แต่ผมนั้น ไม่ยินดีที่จะคบไอ้พวกนั้นเลย  นานๆ เจอไอ้พวกนั้นหนหนึ่ง  ผมก็เฉยๆ (หมู่บ้านมันติดกัน)

แต่ไอ้พวกนั้น มันกลัวผมสุดๆ เพราะ ผมถูกแทงไม่เข้า  แล้วผมก็กลายเป็นจิ๊กโก๋ที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างยิ่งในยุคนั้น

อย่างไรก็ดี สำนวนที่ว่า "ยิงไม่เข้า ฟันไม่ออก" และไม่เจ็บด้วยนั้น คือ ไม่ระคายผิวเลย  ผมก็ได้ค้นพบว่า ไม่เป็นความจริงแต่อย่างใด 

ในกรณีอย่าง 2 คนในข่าวกับผมนั้น  ถึง "ยิงไม่เข้า ฟันไม่ออก" แต่มันเจ็บนะครับ  ถ้าจะต้องการให้ "ยิงไม่เข้า ฟันไม่ออก" และ “ไม่ระคายผิว” ด้วย  มันต้องทำแบบนี้

ผมได้คำอธิบายจากเพื่อนคนหนึ่ง คำอธิบายนั้น บรรลุวัตถุประสงค์ที่สุด คือ ไม่ตาย ไม่เจ็บแน่ๆ  มันบอกว่า "เมื่อเขายิงกัน มึงก็อย่าเข้าไป เมื่อเขาฟันกัน มึงก็อย่าออกไป ปลอดภัยแน่นอน"

ผมต้องยอมรับว่า "จริงอย่างที่มันว่า" 

กลับมาที่เรื่องหนังเหนียวว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น

ความศักดิ์สิทธิ์ของคนนั้น จะมาจาก 2 แหล่งคือ หนึ่ง คือตัวของเขาเอง  สอง จักรพรรดิ

จากตัวของเขาเองนั้น ถ้ายังไม่ถึงที่ตาย รับรองไม่ตาย  การที่ไม่เจ็บนั้น อาจจะเป็นกายละเอียดของเขาป้องกันไว้

สำหรับจักรพรรดินั้น ก็สามารถป้องกันอันตรายดังกล่าวได้เช่นเดียวกัน.... ในกรณีของผมนั้น จักรพรรดิช่วยเอาไว้  แต่ยังไม่รู้ว่า เป็นจักรพรรดิองค์ไหน หรือคณะไหนเท่านั้น..